De kankerkaart in mijn zak blijkt zo krachtig dat ik ‘m niet eens hoef te spelen.

Niemand die op me rekent voor een feestje.
Niets om uit te leggen.
En natuurlijk alle begrip.

Heerlijk.

Als ik wel acte de présence maak, dan wordt dat extra gewaardeerd.

Ik ben er maar wat comfortabel mee. Net als met de onesie die ik sinds kort heb ontdekt. Onze aanloopkat ziet me als een wandelend dekentje om te kneden. Dat is minder aangenaam, die nageltjes dan.

“Voor wie moet ik me omkleden, ik voel me hier toch lekker in?” Mijn lief gaf me een blik terug die ik direct begreep.

Door: Anna - Eva