Mijn fascinatie is alleen maar toegenomen nu ik zo ziek ben. Het boeit me mateloos hoe mensen met elkaar omgaan. Ik herken de onzekerheid bij anderen om contact met mij op te nemen. De twijfel bij mijzelf om van me te laten horen. Alsof we met z’n allen ineens zijn vergeten hoe we van tevoren met elkaar omgingen.

De adem inhouden, niet met de ogen knipperen, wegkijken.

De hintjes van spanning die mensen mij onbewust laten zien bij een ontmoeting. Roep ik het over me af, of doet mijn situatie dat? En wat maakt dat eigenlijk uit?

Het doet me iets. Ik word er weleens nijdig van.

Door: Anna - Eva