Bram
Mijn naam is Bram, ik ben geboren in 1977, ik hou van fotografie en mijn vrouw is ongeneeslijk ziek.
Bam!
Zo introduceer ik mezelf in het dagelijks leven natuurlijk nooit. Maar het voelt goed om het hier wél te doen, want stiekem hangt mijn identiteit nauw samen met haar ziekte. Die ziekte doet alles wankelen en confronteert me met mijn ergste angsten. Maar diezelfde ziekte bracht ons dichter bij elkaar en zorgt ervoor dat we nu méér leven dan ooit tevoren.
Die paradox is mijn dagelijkse werkelijkheid en sinds kort ook het onderwerp van mijn bijdrage aan hoest?ie. Schrijven heb ik altijd leuk gevonden – ik ben een tijdje wetenschapsjournalist geweest – maar het bloggen liet ik eerder over aan Anna. Ik was liever achter de schermen bezig: mijn passie voor fotografie kon ik kwijt als beeldredacteur.
Maar Anna’s voorbeeld deed volgen. Het doel van mijn blogs is om een perspectief naar voren te brengen dat meestal op de achtergrond blijft: dat van de partner van iemand met kanker. De partner die hulpeloos langs de zijlijn staat. De partner die zoveel symphatie ontvangt maar zo weinig empathie. De partner die ondanks alle ellende naar zijn of haar werk moet. De partner die straks alléén door moet.
Mijn bijdragen krijgen daarom het kopje ‘partnerperspectief’. Het woord perspectief is daarin even belangrijk als het woord partner. Ik zie elk blogbericht als een soort lens of filter: als je er doorheen kijkt, zie je een aspect van ons leven. Het filter is gekleurd: dat helpt je om bepaalde zaken scherper te zien, maar de prijs is dat andere zaken uit beeld verdwijnen. Vergeten jullie dat alsjeblieft niet?
Zoals jullie in mijn blog over werk en een partner met kanker kunnen lezen, zorgde Anna’s ziekte voor een obstakel op mijn carrièrepad als wetenschapper. Al sinds Anna’s diagnose spoelde de aarde ongemerkt weg onder het geasfalteerde pad dat ik gestaag bewandelde. En toch schrok ik nog van de wegverzakking die zich plotseling voordeed toen er een einde kwam aan mijn huidige contract. Geen vaste baan, geen koophuis, geen kinderen. Dat pad lijkt afgesloten. Maar ik ga niet op de rand van het gat zitten treuren. Ik kies een andere route. Een route die me in eerste instantie verder van het gebaande pad brengt, maar dichter bij mijzelf.
Ik ben een slimme jongen. Niet ‘street smart’ maar ‘book smart’. Homeros noemde dat nous en meende dat mensen daarnaast ook thumos – emotie of passie – bezaten. Zijn helden hadden de kracht om in moeilijke tijden hun thumos te doen manifesteren om ermee te discussiëren. Dat doe ik op dit blog. De rek is uit mijn ratio en vanaf nu richt ik me op mijn emotionele ontwikkeling. Ik wil een thumonaut zijn: een zeevaarder van het gevoel, een ontdekkingsreiziger in het onbekende landschap van mijn eigen passies. Dat ben ik niet alleen verplicht aan Anna – mijn eeuwige reisgenote – maar ook aan mezelf. Als je wilt, kun je op deze website mijn ‘reisverslagen’ lezen (en op Instagram mijn foto’s zien)
