“Eigenlijk had ik niet gedacht dat ik nog nieuwe vrienden zou maken,” zeg ik. Vriendin V. kijkt me lachend aan.

“Oh echt?”, zegt ze. “Want dat heb je mij tien jaar geleden anders ook heel duidelijk gemaakt.”

“Serieus?”

“Jep. Je wilde wel thee met me drinken maar ik moest er vooral niets van verwachten,” antwoordt ze. Ik schrik. Een beetje dan.

“Oeps. Wat beroerd van mij! Ik ben blij dat je daar doorheen gekeken hebt.”

Kennelijk kreeg ik mijn aandacht toen óók al niet fatsoenlijk verdeeld over alle elementen in mijn leven. En kennelijk dacht ik toen dus dat dat lag aan een overschot aan vrienden. Alsof het om een overvolle kledingkast gaat waar je alleen iets bij mag stoppen als er ook iets uit gaat. Gelukkig leef ik nu naar andere criteria.

Maar vrienden overkomen me nog steeds

Zo ook vriendin L.

Zij had de website gemaakt die ik zelf voor ogen had. Concrete tips en trucs als ervaringsdeskundige met kanker, zodat niet iedereen steeds opnieuw het wiel hoeft uit te vinden.

Dat hoefde ik dus niet meer te doen. Check.

Het waren vooral haar blogposts die me aangrepen. Met haar scherpe reflectievermogen en verhalen die ze moeiteloos leek weg te tikken. Ze zoog me een wereld in die over erná ging. Over als je kanker krijgt, en wél door mag leven.

Haar anonimiteit maakte me alleen maar nieuwsgieriger.

Al zeker een half jaar draaide ik om het bloggen heen. Het template van mijn blog werd steeds fancier maar aan schrijven kwam ik niet toe. Ik vroeg hoe zij dat deed. Ze stelde voor om samen te sparren.

“Later kwam ik erachter dat ze in het halfuurtje treinen van en naar haar werk de meeste van haar blogs schreef. Jaloersmakend vind ik dat!”

Ze hielp me over mijn angst heen te stappen. Want wat voelde het ongemakkelijk om een openbaar blog te beginnen over het beste maken van de status ‘palliatief met kanker’ – een lifestyle die jou kiest in plaats van andersom.

Een duwtje in de rug

Onze ontmoeting was vreemd vertrouwd. Mijn verwachting dat we elkaar zouden begrijpen en dat we meteen de diepte in zouden kunnen duiken, werd bewaarheid.

Gesprekken die ergens over gáán: daarvoor heb ik alle tijd en een speciaal potje reserve-energie. Dus hebben we uren gepraat. Het was gelijkwaardig, spiegelend en verruimend.

Het voelde alsof zij de zaken voor me invulde waar ik nooit aan toe was gekomen. Ze legde haar eigen laagjes bloot en hielp me zo de mijne beter te begrijpen. Ik had die uitwisseling van onze werelden nodig om erin te kunnen geloven dat ik óók iets te vertellen heb. En dat ik mijn ideeën moest gaan uitvoeren.

In korte tijd is ze heel dierbaar voor me geworden. Ze checkt bij me in met de vragen die alleen iemand die het al heeft doorleefd, kan stellen. En ook al is dat soms irritant, ze nodigt me altijd uit om te voelen wat ik op dat moment nodig heb.

Het maakte me onzeker over de wederkerigheid van onze vriendschap. Met mijn marktwaarde van een zinkend schip zou je wel gek zijn om daarin te blijven investeren.

Gelukkig kwam ik erachter dat dat helemaal niet telt als je samen op dezelfde golflengte kunt spelen.

Het beste in elkaar naar boven halen

Ik was altijd al op zoek in mijn eigen hoofd naar knopen om te ontrafelen, maar dankzij L. heb ik daarin een nieuw level bereikt. Ik mag gebruik maken van haar zuurverdiende life tools en zij van de mijne. Spelenderwijs strijken we elkaar tegen de haren in, proberen elkaars blinde vlekken weg te poetsen, en houden een extra vinger aan de pols. Samen kijken naar jezelf is veel leuker en het werkt nog beter ook.

Zij is een meester in het duiden van wat ze ziet. In een paar woorden vat ze mijn losse flarden samen tot hapklare brokken. En vervolgens kan ze vanuit een vogelvluchtperspectief beoordelen hoe zo’n brokje in het geheel past.

Mijn bijdrage aan het spel ligt eerder in de perspectiefwissel:

“Ziet het er ook zo helder uit als je het op deze manier bekijkt?”

“Als je het tafelkleed eronderuit trekt, blijft de boel dan nog overeind staan?”

Ik rek de waarheid op tot die er niet meer toe doet. En zij sputtert weleens tegen als ik weer om de hete brei heen draai. Maar nooit zo erg dat ze ophangt. Elkaars ontwikkeling volgen, meegaan in het gemijmer van de ander, en de draak met jezelf steken. Heerlijk.

Tegen dat niveau van betrokkenheid legt zelfs een goeie Netflix-serie het af.

Mooi meegenomen

Ik ben blij dat ik vrienden niet langer afweeg tegen beschikbare tijd.

Niet alleen L. maar ál mijn vrienden verdienen het om gekoesterd te worden voor wie ze zijn. Ik wil daarbij stilstaan, zodat ik ze niet voor lief neem. Het is me inmiddels duidelijk wat ze mij geven, maar vriendschap is tweerichtingsverkeer en ik ben stiekem ook benieuwd naar wat ik hen geef.

Want wanneer ik vertel of schrijf over hoe mijn ziekte me bezighoudt, dan doet dat iets met hen. Ik krijg er niet altijd de vinger achter wat dat precies is, maar peuteren doe ik graag. Ze waren dan ook niet verbaasd toen ik een aantal van hen vroeg om iets te schrijven over wat ze van mijn ziekteproces meegenomen hebben naar hun eigen levens. Over wat ze ervan geleerd hebben, over welk vooroordeel niet bleek te kloppen, of over iets dat ik nog niet eens bedacht heb.

Ik vroeg eigenlijk om een alinea maar van L. kreeg ik mijn antwoord in de vorm van een heel blog – want dat schrijft ze met hetzelfde gemak. Ik maakte er een gastblog van dat jullie vorige week al hebben kunnen lezen. Maar ook de kortere antwoorden van mijn andere vrienden ga ik, in gebundelde vorm, met jullie delen.

Omdat dat ergens over gáát.

 

Door: Anna - Eva

---