“Eigenlijk had ik niet gedacht dat ik nog nieuwe vrienden zou maken,” zeg ik. Vriendin V. kijkt me lachend aan.
“Oh echt?”, zegt ze. “Want dat heb je mij tien jaar geleden anders ook heel duidelijk gemaakt.”
“Serieus?”
“Jep. Je wilde wel thee met me drinken maar ik moest er vooral niets van verwachten,” antwoordt ze. Ik schrik. Een beetje dan.
Door: Anna - Eva
7826 keer gelezen.
Als het er écht op aan komt, wordt alles ineens overzichtelijk. Dan stopt die maalstroom aan gedachtes en licht de bullshit als neon in het donker op.
Een verademing.
Dat was me nooit gelukt met harder werken. Juist door
Door: Anna - Eva
14031 keer gelezen.
“Wat fijn dat ik je tegenkom! Ik denk bijna elke dag aan je”, zegt ze.
Ik antwoord: “Op zo’n moment mag je me best bellen hoor”, en hoop dat het niet als een beschuldiging klinkt.
“Ik heb een paar keer op het punt gestaan”, verzucht ze, “maar ik wilde me niet opdringen…”
Als er kanker in het spel is, komt communicatie met naasten onder druk te staan. Anna en ik merken dat regelmatig. Bijvoorbeeld wanneer we onze familieleden en vrienden op de hoogte willen brengen van een uitslag, maar de energie niet hebben om iedereen te woord te staan. Of wanneer een vriend niet weet wat ‘ie moet zeggen, en daarom maar niets zegt.
Door: Bram
9931 keer gelezen.
Eindhoven, 31 december 2015
Lieve zelf,
Wat een jaar heb je gehad. In een updatemail aan je vrienden vergeleek je de contrasten van 2015 met een soap, die je ‘Trubbels & Bubbels’ noemde. Op het dieptepunt lag je op het randje van de dood en het hoogtepunt was trouwen met de liefde van je leven.
Je bent er nog, en hóe. Ik ben trots op de manier hoe je hiermee om gaat. Je zegt wel altijd dat het geen keuze is, maar ondertussen richt je je toch maar mooi op de dingen die je nog wel kan. Alsof je leeft in het lichtpuntje in het donker…
Door: Anna - Eva
121894 keer gelezen.
Aan het woord, Hoofdzaken, Kopzorgen, Lijstjes, Samen
Tijdens mijn laatste controle deed dokter D. een bekentenis: “Collega’s vroegen zich af waar ik mee bezig was. Je was zó ziek…”
…in gedachten maakte ik haar zin af: zó ziek dat ze het beter vonden om de behandeling te staken.
Maar dokter D. en haar team zetten door. Ze onderwierpen me begin dit jaar aan een serie van op-goed-geluk behandelingen omdat we met de rug tegen de muur stonden. Ik realiseer me nu dat ze tijd aan het rekken waren, want achter de coulissen maakte D. zich sterk om een nieuw medicijn voor mij te regelen: mijn laatste redmiddel, dat nog niet op de markt was.
Het lukte. Een wonder. Terwijl ik me er al bij neergelegd had.
Ik loop weer vrolijk rond.
In mijn bonus-bonustijd.
Fijn om een voorbeeld te zijn van hoe het óók kan.
Door: Anna - Eva
9408 keer gelezen.
Omgaan met het feit dat ik niet meer beter word, is mijn core business.
Veel vrienden vinden het fascinerend hoe ik met sjeu kan vertellen wat ik meemaak. Ik kijk mijn kanker aan, zodat ik verder kan.
Het is mijn verwerkingsstrategie om informatie te verzamelen. Ik wilde weten hoe anderen met dezelfde diagnose ermee omgingen. Ik ventileerde dit tijdens een consult bij mijn oncologieverpleegkundige en kreeg een folder mee van een inloophuis in de buurt.
Daar had ik nou echt geen trek in. “Ik ben geen droeftoeter op zoek naar dagbesteding en klets”.
Ahum…
Door: Anna - Eva
16738 keer gelezen.
Hoofdzaken, Leed onder de Loep, Samen, Vragenlijst
Mijn fascinatie is alleen maar toegenomen nu ik zo ziek ben. Het boeit me mateloos hoe mensen met elkaar omgaan. Ik herken de onzekerheid bij anderen om contact met mij op te nemen. De twijfel bij mijzelf om van me te laten horen. Alsof we met z’n allen ineens zijn vergeten hoe we van tevoren met elkaar omgingen.
De adem inhouden, niet met de ogen knipperen, wegkijken.
De hintjes van spanning die mensen mij onbewust laten zien bij een ontmoeting. Roep ik het over me af, of doet mijn situatie dat? En wat maakt dat eigenlijk uit?
Het doet me iets. Ik word er weleens nijdig van.
Door: Anna - Eva
9390 keer gelezen.
Hoofdzaken, Samen, Vragenlijst
“Ik ben blij dat je contact opneemt!”, zei hij.
Hij klonk opgelucht.
“Ik heb wel duizend keer met mijn telefoon in mijn hand gestaan.”
En getwijfeld, dacht ik meteen.
“Ik heb echt wel aan je gedacht.”
Met schaamte? vroeg ik me af.
Zo nu en dan heb ik dit soort gesprekken. Dat krijg je er gratis bij wanneer je ziek bent. Ingewikkelde verstandhoudingen, terwijl contact eerder gewoon liep zoals het liep. Prima.
Door: Anna - Eva
20345 keer gelezen.
