Gepost door: Anna-Eva
“Eigenlijk had ik niet gedacht dat ik nog nieuwe vrienden zou maken,” zeg ik. Vriendin V. kijkt me lachend aan.
“Oh echt?”, zegt ze. “Want dat heb je mij tien jaar geleden anders ook heel duidelijk gemaakt.”
“Serieus?”
“Jep. Je wilde wel thee met me drinken maar ik moest er vooral niets van verwachten,” antwoordt ze. Ik schrik. Een beetje dan.
Door: Anna - Eva
7992 keer gelezen.
Als het er écht op aan komt, wordt alles ineens overzichtelijk. Dan stopt die maalstroom aan gedachtes en licht de bullshit als neon in het donker op.
Een verademing.
Dat was me nooit gelukt met harder werken. Juist door
Door: Anna - Eva
14257 keer gelezen.
2016. Een mooie ochtend in mei. De zon verwarmt de auto. Ik ben op weg naar een klein dorp in Brabant. Daar gaan Ingrid en ik Anna en Bram ontmoeten. Bij hen thuis. Al wekenlang zochten we naar mensen die ongeneeslijk ziek zijn en openstaan voor een gesprek. Uiteindelijk vinden we Anna. Een vrouw van onze leeftijd. Met een steeds muterende, niet te genezen vorm van kanker. Waarom we haar willen spreken?
Door: Anna - Eva
6812 keer gelezen.
Was mijn boodschapje een beetje te verteren? Ik vind het leuk als je in een reactie hieronder deelt of er gewenste of ongewenste bijwerkingen zijn opgetreden, en of de pilletjes bij jou wél heel zijn aangekomen…
Dit waren in elk geval mijn bijwerkingen:
Door: Anna - Eva
7192 keer gelezen.
Lichtmijbijtjes zijn hartverwarmende kaarsjes-aan-elkaar die helpen afstand in contact te verkleinen. Het zijn steunkaarsjes dicht-bij-jou die je uitnodigen om:
Door: Anna - Eva
2457 keer gelezen.
Tijdens een overstroming zit een man op zijn dak. De schipper van een passerende reddingsboot biedt aan om hem mee te nemen, maar hij zegt: “Niet nodig, ik vertrouw erop dat God mij redt”. Vervolgens arriveert een reddingshelikopter. Maar met het water inmiddels al aan zijn lippen zegt hij weer: “Nee dank je, ik heb vertrouwen in God”. Niet veel later verdrinkt hij. In de hemel aangekomen vraagt hij verontwaardigd: “Waarom ben ik niet gered?!”. “Hoezo?”, antwoordt God, “Ik heb nog wel een boot én een helikopter gestuurd!”.
Door: Anna - Eva
14187 keer gelezen.
De kankerkaart in mijn zak blijkt zo krachtig dat ik ‘m niet eens hoef te spelen.
Niemand die op me rekent voor een feestje.
Niets om uit te leggen.
En natuurlijk alle begrip.
Heerlijk.
Als ik wel acte de présence maak, dan wordt dat extra gewaardeerd.
Ik ben er maar wat comfortabel mee. Net als met de onesie die ik sinds kort heb ontdekt. Onze aanloopkat ziet me als een wandelend dekentje om te kneden. Dat is minder aangenaam, die nageltjes dan.
“Voor wie moet ik me omkleden, ik voel me hier toch lekker in?” Mijn lief gaf me een blik terug die ik direct begreep.
Door: Anna - Eva
17452 keer gelezen.
nieuwe rituelen, Samen, Uitgelicht
Mijn muziekbeleving is anders nu.
Er komen als vanzelf vragen in me op wanneer ik een nummer hoor.
Een voorbeeld.
Ik zit in de auto en word geraakt door een liedje op de radio.
Bam, vraag één: is het geschikt voor mijn uitvaart? Misschien wel…
Hoppa, daar is vraag twee al: wat triggert me precies in het nummer?
Even beter luisteren…
Ik shazam het en laat het even gaan.
Irritant eigenlijk, mijn automatische vragen verpesten soms de muziek.
Maar er kan ook iets moois uit voortkomen.
Door: Anna - Eva
31990 keer gelezen.
Eindhoven, 31 december 2015
Lieve zelf,
Wat een jaar heb je gehad. In een updatemail aan je vrienden vergeleek je de contrasten van 2015 met een soap, die je ‘Trubbels & Bubbels’ noemde. Op het dieptepunt lag je op het randje van de dood en het hoogtepunt was trouwen met de liefde van je leven.
Je bent er nog, en hóe. Ik ben trots op de manier hoe je hiermee om gaat. Je zegt wel altijd dat het geen keuze is, maar ondertussen richt je je toch maar mooi op de dingen die je nog wel kan. Alsof je leeft in het lichtpuntje in het donker…
Door: Anna - Eva
125320 keer gelezen.
Aan het woord, Hoofdzaken, Kopzorgen, Lijstjes, Samen
Tijdens mijn laatste controle deed dokter D. een bekentenis: “Collega’s vroegen zich af waar ik mee bezig was. Je was zó ziek…”
…in gedachten maakte ik haar zin af: zó ziek dat ze het beter vonden om de behandeling te staken.
Maar dokter D. en haar team zetten door. Ze onderwierpen me begin dit jaar aan een serie van op-goed-geluk behandelingen omdat we met de rug tegen de muur stonden. Ik realiseer me nu dat ze tijd aan het rekken waren, want achter de coulissen maakte D. zich sterk om een nieuw medicijn voor mij te regelen: mijn laatste redmiddel, dat nog niet op de markt was.
Het lukte. Een wonder. Terwijl ik me er al bij neergelegd had.
Ik loop weer vrolijk rond.
In mijn bonus-bonustijd.
Fijn om een voorbeeld te zijn van hoe het óók kan.
Door: Anna - Eva
9591 keer gelezen.
