Mijn fascinatie is alleen maar toegenomen nu ik zo ziek ben. Het boeit me mateloos hoe mensen met elkaar omgaan. Ik herken de onzekerheid bij anderen om contact met mij op te nemen. De twijfel bij mijzelf om van me te laten horen. Alsof we met z’n allen ineens zijn vergeten hoe we van tevoren met elkaar omgingen.

De adem inhouden, niet met de ogen knipperen, wegkijken.

De hintjes van spanning die mensen mij onbewust laten zien bij een ontmoeting. Roep ik het over me af, of doet mijn situatie dat? En wat maakt dat eigenlijk uit?

Het doet me iets. Ik word er weleens nijdig van.

En dan wil ik dat het liefst door iemands strot duwen: je hoeft niet bang voor me te zijn. Echt liefdevol is dat niet. Het is mijn grootste gevoel van machteloosheid en daar moet ik iets mee.

Zie je het voor je?

Zo ontstond het idee voor mijn vragenlijst. Het is mijn manier om het onderwerp beter te begrijpen.
Samen met jullie wil ik onderzoeken welke uitdagingen er ontstaan wanneer er druk ligt op contact. Ik doe dat onder andere door jullie een persoon voor de geest te laten halen die een periode van leed doormaakt, en door jullie dan te bevragen over die situatie.

Wanneer ik mijn eigen situatie visualiseer, dan zie ik mezelf staan te midden van een kring van mensen. Om mij heen zie ik naasten en lieve bekenden.
Het lijkt een soort drama-oefening: in slow-motion zie ik iedereen een verzameling pasjes en herhalingen uitvoeren.
Sommige mensen maken er iets heel ingewikkelds van. Ook zie ik veel mechanische routines voorbij komen.
Ik denk aan the robot en schiet in de lach.
Sommigen nodigen mij uit voor een samenspel. Anderen blijven op hun plaats of nemen meer afstand. Verwonderd kijk ik rond en neem alle bewegingen in me op.

Mesmerizing.

Een lichtpuntje

Dat was werken aan de vragenlijst voor mij. Mijn lieve helpers, sparringpartners en testpanel hebben dat vast gemerkt. M. had dat zeker door. Zij kwam zelfs aan mijn bed om er samen aan door te werken. Zo probeerde ze mijn vlammetje weer aan te wakkeren.

En dat was nodig, want de hele maand maart lag ik in Maastricht UMC+ op kamer 20 afdeling A3, gelukkig met Bram naast me.
Ik had toestanden aan mijn lever: het maakte me zo slap als was en geel als een kanariepietje. Mijn staat was het best te omschrijven als lethargisch, een soort onverschilligheid gepaard met moeheid waar ik bijna in was gebleven. Door vragen te stellen en aantekeningen te maken, hield M. mij bij de les. Heel mooi want het werkte, in een periode waar ik voor heel weinig te porren was.

In een ander licht

Tijdens mijn schooltijd probeerde ik me onzichtbaar te maken in de klas. Ik had faalangst. Voelde me een slachtoffer als ik de beurt kreeg. Klapte dicht, vooral bij Frans en trouwens ook bij alle B-vakken.

Bijeffect: ik kreeg weinig mee in de les. Ik was vooral bezig met de spanning van de situatie. Maar thuis, in alle rust, kwam ik wel aan de lesstof toe.

Dat is de reden dat ik voor een vragenlijst heb gekozen: niet om iedereen zijn angsten te laten herbeleven, maar juist om ze er met wat afstand naar te laten kijken.

Althans, zo hóóp ik dat het werkt. Je leeft je in in een persoon in je omgeving, op een moment dat je de rust hebt om te reflecteren op je handelen. Dat is beter dan tijdens de confrontatie met die persoon, omdat je dan door de spanning kunt worden overvallen
– paralyzed like a deer caught in headlights.

Ik zie dat regelmatig bij mensen die mij bezoeken. Gelukkig zie ik minstens zo vaak de ontspanning:
een zucht van verlichting, een twinkeling in de ogen en de kracht van een omhelzing.

In toekomstige blogposts zal ik stukje bij beetje de resultaten van mijn vragenlijst delen. Ik ben ontzettend blij met de respons: het zijn er al 672 and counting. De bedoeling is dat mijn stukjes te volgen zijn zelfs als je de vragenlijst niet gemaakt hebt (maar je kunt ‘m natuurlijk ook gewoon even invullen). Ik heb er zin in, jullie ook?

Door: Anna - Eva

contact, machteloosheid, ontspanning, spanning, vragenlijst

---

---